52 BANEN

Waar ik vooral achter wilde komen was hoe het is om fulltime in de horeca te werken, ik had al eerder bij Spaander gewerkt maar dat was dan alleen in het weekend en hooguit twee dagen achter elkaar. Zoals ik wel had verwacht is het erg zwaar. Het zijn vooral de lange uren die je opbreken. Een gemiddelde dag begint om twaalf uur in de middag en kan tot twaalf uur ’s nachts duren, dan drinkt men vaak nog een biertje om de dag af te sluiten en is het twee uur voordat je thuis bent en in bed ligt. Als je dan de volgende ochtend om twaalf uur weer moet beginnen heb je na het douchen en ontbijten nauwelijks nog tijd voor jezelf over. Dit is veruit het zwaarst.

Ik sta niet bekend om mijn geweldige geheugen maar met een beetje moeite kan ik een kleine bestelling gerust onthouden zonder schrijfblokje. De problemen kwamen dan ook pas wanneer het echt druk werd: tafel vijf wil twee capachino, er staat een portie bitterballen voor tafel 36 koud te worden in de keuken, tafel 23 wil graag afrekenen en dan schiet tafel 12 me aan “Mogen we nog een beetje mayonaise?”  “Maar natuurlijk, dat komt eraan meneer” En dan een kwartier later krijg ik net weer een beetje overzicht en zie ik dat tafel 12 zonder extra mayonaise toch de patat al op heeft…

Dat overzicht houden bleef moeilijk voor me. Deels kwam dat door de chaotische indeling van de herberg (een deel van het restaurant) maar ook doordat mijn hoofd op een gegeven moment gewoon vol zit. Bij een kantoorbaan kan je al je verschillende taken makkelijk op een blaadje zetten wanneer je het overzicht dreigt te verliezen maar achter een drukke bar heb je daar echt geen tijd voor. Ik merkte wel dat dit aan het einde van de week een stuk beter ging. Ook met een dienblad ben ik zekerder geworden, ik had echt het gevoel dat iemand tegen me aan kon springen terwijl ik met een blad met glazen liep. Die zekerheid verdween jammer genoeg wel al snel weer toen ik naar mijn volgende baan ging.